یک اسطوره از آدمیت

خصوصیاتى از فردى کامل در داستان ها (فرقى نمیکنه واقعى یا الکى)

 بردبارترین مردم.

 شجاع‏ ترین مردم. 

عادل‏ ترین مردم. 

عفیف‏ ترین مردم.

سخى ‏ ترین مردم بود، تا حدى که هیچ شبى پول نقدى را در پیش خود نگه نمى ‏داشت و اگر شب مى ‏شد و پولى برایش أبقى مانده بود آنقدر بیرون از خانه میماند تا آن را به نیازمندى بدهد .

 راستگوترین مردم بود.

 در تعهدات باوفاترین آنها بود.

 نرمخو و خوش خلق‏ترین مردم بود. 

رؤوف‏ ترین مردم بود.

 بهترین و سودمندترین مردم به حال مردم بود. 

از نظر اصل و نسب از همه برتر بود.

 هر کس براى اولین بار او را مى‏دید مى‏ترسید چون داراى هیبت بود و هر کس با شناخت با او معاشرت مى‏کرد شیفته ‏اش مى شد، هیچکس از او چیزى تقاضا نکرد مگر اینکه به او بدهد .  هیچ گاه دوستانش  پیش پایش برنمى‏ خاستند چون مى ‏دانستند این کار را دوست ندارد.

 او  پیوسته در تفکر بود. پیوسته خموش بود و جز به هنگام نیاز سخن نمی‌گفت.   سخنان جامع و کوتاه می‌گفت و کم و زیاد در جملات او نبود.  

  آن مرد با کوتاه‌ترین و در عین حال پر معناترین جملات سخن می‌گفت.  

با کسی سخنی که او خوش نمی‌داشت نمی‌گفت.  به هنگام سخن گفتن لبخند می‌زد.

در یک مدت هر گاه از کوچه اى میگذشت  فردى از بالاى بام روى سر او آشغال میریخت.  دو سه روز نیامد و مرد جویاى حال  او شد. گفتند مریض است. و مرد با نهایت تواضع به عیادت او رفت .